Ontdek hier alle info over onze inschrijvingen!
Alle informatie over onze bakkerij, restaurants, kapsalon, schoonheidsbehandelingen en vergaderzalen!

AEHT Tallin 2021

  • 15 november 2021
  • Huis van Communicatie en Recreatie
  • Huis van Gastronomie

Lencka, Kenji en Arthur van COLOMAplus winnen 2 keer goud én 1 keer brons op internationale AEHT-wedstrijd in Estland.

De kranten stonden er vol van! Lencka, Kenji en Arthur van COLOMAplus winnen 2 keer goud én 1 keer
brons op internationale AEHT-wedstrijd in Estland.

Benieuwd naar het krantenartikel van Het Nieuwsblad, het artikel van Het Laatste Nieuws en de Gazet van Antwerpen. Je kan ook het volledige persbericht terugvinden. Onder de foto’s vind je het reisverslag van onze leraren.

Lees hier het reisverslag van onze studenten en leraars.

Het AEHT team van COLOMAplus maakt zich klaar voor een vlucht van Zaventem over Frankfurt naar Tallinn. Het team bestaat uit Lencka Godefridi (6 Toerisme), Kenji Van Geit (6 Bakkerij), Arthur Valkenaers (7 Wereldgastronomie) en hun begeleiders, Margot Van Mechelen, Christophe Misselyn, Paul Collijs. Omdat de AEHT 2021 conferentie dit jaar toevallig doorgaat in de herfstvakantie, maakte Carine Maes van de gelegenheid gebruik om uit eigen zak een extra ticket te boeken en vergezelt ons naar Estland. De afspraak was om 16 uur aan de check-in van Lufthansa. Alle reisdocumenten, Covid Safe Ticket en Estse PLF inclusief, binnen handbereik. Iets na middernacht landen we in Tallinn. Dus zeven uur na onze afspraak op Brussels Airport,  want de klok die we twee nachten ervoor een uur moesten terugdraaien hebben we terug een uur vooruit moeten draaien. Korte tijd later zitten we elk op onze hotelkamer want de vlieghaven van Tallinn ligt slechts op enkele kilometers van het centrum van de stad.

’s Anderendaags om tien uur begint de openingsceremonie. In het oude operagebouw van Tallinn, met een livemuziek vanuit de orkestbak en met heel wat moderne en klassieke dans en zang. Een van de mooiste ceremonies die ik in al die keren heb gezien. Iedereen werd op voorhand gecheckt op een geldig CST, gelukkig want er waren zeker een 600-tal ’gemaskerde’ aanwezigen in de zaal. ’s Namiddags was het de beurt aan onze leerlingen. Elk van hen moest al aantreden voor het eerste deel van hun wedstrijd. Ze kregen elk in hun discipline een of twee teammates uit een ander Europees land toegewezen. Voertaal: verplicht Engels. Geen probleem voor Lencka uit toerisme, maar voor Kenji en Arthur zit Engelse les niet in het lesurenpakket. Ze krijgen hun opdracht en kunnen samen met hun partners overleggen en werken aan deze opdracht. Voor Arthur en Kenji zit hiermee het theoretische gedeelte erop, maar voor Lencka begint het dan pas. Arthur en Kenji kregen 2 uur tijd om met hun partners te overleggen en uit te werken wat ze in de praktijk zullen uitvoeren. Lencka weet nu waar ze ’s anderendaags aan zal moeten werken. Hierna begint een zoektocht. We kregen maandagavond immers enkele bonnetjes en enkele adressen van restaurants. We moesten op zoek naar een restaurant in het oude stadsgedeelte waar we die avond zouden dineren. Een wandeling waarbij er nog tijd was om onderling nog enkele ideeën uit te wisselen. Eens terug in het hotel was er nog een uurtje tijd om iets in de bar te drinken. Om 23 uur ging de bar onherroepelijk dicht en moest de lobby ontruimt worden wegens verplichte avondsluiting om Covid-redenen. Onze leerlingen hadden zich ondertussen al terug samen gezet met hun teamgenoten om verder te overleggen en te brainstormen.

Woensdag 8u30. Afspraak aan het ontbijt. Ikzelf ben al een uur in Teko, de hotelschool enkele tramhaltes verderop, klaar om de eerste teams vanaf acht uur als jurylid al te ontvangen. Lencka is onderweg naar Teco, want zij gaat om 9u00 met haar teamgenoten tot 17u00 in absolute afzondering, want zij moeten hun presentatie voorbereiden. Een presentatie over een maritieme uitstap vanuit de haven van Tallinn, die ze donderdag aan de jury met een PowerPoint zullen moeten voorstellen. Een presentatie die exact 15 minuten moet duren. Arthur en Kenji hebben nog even tijd. Arthur moet pas donderdag aantreden en Kenji pas ’s namiddags. Maar de stress is te zien en de spanning te snijden. Om 13 uur stapt Kenji het praktijklokaal binnen. Bleek en shaking. Maar eens bezig valt de spanning weg. Hij werkt proper, secuur en in team met zijn Portugese teamgenote. Samen maken zij vijf mooie en hopelijk lekkere dessertbordjes af en stellen ze hun eindproduct voor aan de jury. Opdracht volbracht. Net binnen de tijd. Of net niet? Ik weet het niet, want tijdens de jurering van team 9 moet ik als betrokken leerkracht het lokaal verlaten. Het eindresultaat van hun uitvoering weet ik dus niet. De werkplek nog opruimen en de debriefing nog even afwachten en Kenji is er al van af. Zijn opdracht zit er op. 

Niet veel later verlaat ook Lencka het lokaal waar ze acht uur in afzondering heeft gezeten. Hun presentatie is af. Eilandhoppen, avontuur, keuzes maken en prijzen winnen zijn enkele kernwoorden waarrond zij hebben gewerkt. De PowerPoint is klaar. De tekst is geschreven. Nu alleen nog oefen met de teammates, maar dat is iets voor na de diner, want het is ondertussen al bijna zeven uur ’s avonds. Terug op zoek naar het restaurant van de dag voor het diner. Het decor, de sfeer en het eten is al even authentiek als gisteren. Een oude gewelfde kelder, omgebouwd tot ‘eet/feestzaal’. Het menu is ongeveer hetzelfde als gisteren. Een slaatje, een eenvoudige hoofdschotel en een dessertje, een glaasje wijn en water a volenté. Na het eten gaat Lencka nog wat oefenen aan de voorstelling en Arthur kruipt vlug onder de lakens, want morgen is het ‘zijn’ dag.

Donderdagmorgen. Voor Arthur en Lencka is het D-day. Arthur maakt met zijn team, hij,  een Fin en een Italiaanse, een driegangenmenu. Een menu samengesteld door henzelf en uitgevoerd met aandacht voor de nodige hygiëne, samenwerking, onderlinge communicatie, afwerking en smaak. Alles samengesteld uit een vooraf bepaalde ingrediëntenkorf. Ondertussen kunnen wij alles via de livestream volgen. We zien hun skills op het scherm passeren, hier en daar doorspekt met een technisch foutje. Ook Lencka maakt met haar team van Belgische-Hongaarse-Letse oorsprong haar voorstelling af. Ze zagen af en toe een goedkeurende blik en bij hun meertalige bedanking op het einde zagen ze zelfs een glimlach op de gezichten van de jury verschijnen. Ze verlieten met opgeheven hoofd de ‘examenruimte’. Vanaf nu is alles in handen van de jury en vooral van de respectievelijk headjudges. Zij hebben immers het laatste woord. Het is ondertussen al namiddag en eindelijk hebben we eens tijd om samen de oude stad van Tallinn te verkennen. Een uitstapje richting de haven van Tallinn. De frisse zeewind waait ondertussen de stress uit de hoofden weg. Na het diner genieten we tot aan de avondklok van een gezellige avond.

Vrijdag is het de gebruikelijke uitstappendag. Dit jaar gaat de hele bende niet samen op stap. Ieder had de keuze uit verschillende uitstapjes. Wij hadden een uitstap naar het openluchtmuseum gereserveerd. Om half tien werden we aan de ingang van het hotel verwacht. Na een half uurtje wachten op de gids kon de uitstap beginnen. Rond half elf werden we met de bus aan de ingang van het Estse Bokrijk afgezet. Het museum ging pas om elf uur open, dus het was weer wachten. Wachten op een wandeling tussen oude boerderijtjes vanuit heel Estland, daterend uit de 18de en 19de eeuw. Spijtig genoeg is het hier laagseizoen en alle huisjes zijn dicht. Dus we kunnen alleen de buitenkant bewonderen. Alleen het laatste huisje is aan de binnenkant te bewonderen, maar dit is normaal, want hier is het souvenirwinkeltje in ondergebracht. In een oude omgebouwde schuur een beetje verderop hebben we tijd voor de lunch. Nadien worden we met de bus terug naar de bewoonde wereld gebracht. Een kwartiertje rijden, maar twee werelden van verschil. 

Maar de avond nadert. Iedereen maakt zich klaar. Klaar voor het galadiner met de prijsuitreiking en klaar voor het vertrek, want na het diner hebben we nog vier uur te gaan alvorens we naar de Tallinn Airport dienen te vertrekken. Het galadiner vindt plaats in een omgebouwde werkplaats uit de tweede wereldoorlog. Hier werden toen vliegtuigen onderhouden en klaargemaakt voor de strijd. Nu wordt er een museum gehuisvest. Grote tafels staan opgesteld tussen een duikboot, een oud oorlogsvliegtuig, enkele antieke boeien en verschillende oude zeemijnen. Net als onze leerlingen hebben ook deze decorstukken hun strijd gestreden en wachten zij op het geschikte moment om geëerd te worden. Een glaasje cava geeft ons de tijd om een geschikt plaatsje te zoeken om de hele Belgische delegatie te droppen. We vinden enkele tafels die vrij zijn en vlak bij het podium staan. Het is niet evident om tafels te zoeken voor de 21 leerlingen tellende delegatie en hun begeleiders. Maar deze vier tafels zijn de ideale plaats. We draperen alvast enkele Belgische vlaggen om ‘ons territorium’ af te bakenen en onze herkomst kenbaar te maken. Tussen de gangen van het galadiner door worden de ereplaatsen van de verschillende wedstrijden kenbaar gemaakt en de medailles uitgereikt. Tien van onze 21 Belgische leerlingen worden tijdens deze ceremonie op het podium geroepen. Een op twee Belgische leerlingen krijgt een medaille om de hals. Drie op drie leerlingen van COLOMAplus krijgen een lintje met edelmetaal omgehangen. Lencka, Kenji en Arthur hebben goed werk geleverd. Zij krijgen respectievelijk goud voor Tourist Destination, goud voor Pastry en brons voor Culinary art. Een prestatie waar ze best trots op mogen zijn. We kwamen met de olympische gedachte dat deelnemen belangrijker is dan winnen. Gewoon hun best doen was voor ons genoeg, maar onze drie leerlingen zetten COLOMAplus op de Europese kaart. They did it. Elk van onze leerlingen won een plaatsje op het ereschavot! Veni, vidi, vici! We kwamen naar Tallinn, we keken de kat uit de boom en we overwonnen. COLOMAplus did it again!! Drie op drie, ik denk dat het de eerste keer in de geschiedenis van AEHT is, dat alle afgevaardigde leerlingen van een deelnemende school met een medaille huiswaarts keren. Een prestatie waar onze leerlingen best trots op mogen zijn. Een prestatie waar we als vakleerkrachtenteam trots op mogen zijn. Met z’n allen hebben we onze leerlingen gekneed en geboetseerd tot wat ze nu zijn en bereikt hebben. We mogen best trots zijn op onszelf als radertje in dit hele proces.

Zaterdag, exact 12 uur na het uitreiken van de laatste medaille halen we onze valies van de band in Zaventem. In tegenstelling tot het vertrek uit Tallinn raken we hier zonder problemen door de douanecontrole. In Tallinn moesten sommige valiezen tot drie keer toe door de scanner en moesten sommigen evenveel keer door de metaaldetector stappen. Voor de derde keer in een week tijd verzetten we de kleine wijzer van onze klok. In de aankomsthal werden we onder luid applaus onthaald door de fiere ouders van onze leerlingen. Onze leerlingen dragen hun medailles met de nodige trots nog rond hun hals. Na de nodige felicitaties, knuffels en handshakes namen we afscheid van elkaar. Elk terug naar zijn eigen stek om nog anderhalve dag te kunnen genieten van verdiende rust.

En zaterdagavond, nog voor onze persverantwoordelijke de kans kreeg om een persbericht de wereld in te sturen, maakte een deel van onze delegatie al een blitsverschijning in het zevenuurjournaal. Niet voor een reportage over de prestaties van onze leerlingen, maar in een reportage over de PLF controle van terugkerende reizigers waren we in een flits, gemaskerd en bijna onherkenbaar te zien.

Nu nog enkele dagen afwachten of we naast de medailles niets anders en ongewenst uit Estland hebben geïmporteerd. We hopen in elk geval van niet, maar blijven ondertussen toch voorzichtig.

Geschreven door een trotse leerkracht, lid van een prachtig team!